کمبود اکسیژن بیمارستان‌های جهان بر اثر شیوع کرونا

خطر کمبود اکسیژن بیمارستان‌های جهان را تهدید می‌کند. گزارش‌های ارائه شده نشان می‌دهند تقاضای اکسیژن در کشورهای کم درآمد و متوسط از 7.9 میلیون متر مکعب گذشته است که ناشی از شیوع کرونا در این کشورها است. اگر در برخی از این کشورها به دنبال اکسیژن باشید، باید با کسی تماس بگیرید. یک نفر در ازای 60 دلار در هفته سیلندر گاز اکسیژن را برای شما آورده و نصب می‌کند. اما اگر کسی بخواهد اکسیژن بخرد، آنها را از چین وارد کرده و به مبلغ 400 دلار به فروش می‌رساند. طنز وحشتناکی در این ماجرا قرار دارد: اکسیژن از فراوانترین عناصر زمین است، با این حال کمیابی آن در بیمارستان‌ها موجب مرگ اجتناب‌ناپذیر هزاران نفر می‌شود. ائتلافی از سازمان‌های بین‌المللی، سرمایه گذاران و آژانس‌های دولتی در تلاشند این مساله را حل کنند. اما این کار ساده نیست.

کرونا با اکسیژن چه کرد؟

مشخص است که تقاضای اکسیژن در دوران همه‌گیری کرونا نسبت به عرضه اکسیژن افزایش یافته است. بیمارستان‌های سراسر جهان هم به کمبود این گاز نجات‌بخش اشاره کرده‌اند. اما تعیین میزان کمبود بسیار دشوار است و به مواردی مانند مدت زمان ماندن بیمارها در بیمارستان مقدار اکسیژنی که نیاز دارند، ارتباط پیدا می‌کند (و می‌تواند از 6 تا 50 لیتر به ازای هر دقیقه، بسته به شدت عفونت متفاوت باشد).

ایران در رتبه 45 مقابله با کرونا از نگاه بلومبرگ

یک راهکار برای این عمل است که تعداد بیماران با حال وخیم و موارد بحرانی کووید-19 را به مقامات بهداشت عمومی گزارش کنیم. با این روش، یک سازمان مردم نهاد مستقر در سیاتل متوجه شد تقاضای اول مارس در کشورهای کم درآمد و متوسط فراتر از 7.9 میلیون متر مکعب اکسیژن در روز است.

تلاش برای تامین این حجم از تقاضا با زیرساخت‌های ضعیف روبرو می‌شود. در کشورهای ثروتمند، بیمارستان‌ها مخازن بزرگی دارند که می‌تواند اکسیژن را ذخیره کند، میزان عرضه را پایش نماید و آن را مستقیما به تخت‌های بیماران برساند. با این حال، کشورهای فقیر عمدتا وابسته به سیلندرهای فردی هستند که مشکلات لجستیکی از توزیع تا سازگاری با تجهیزات سایر بیمارستان‌ها را در پی دارد. بیمارستان‌های مناطق دوردست ممکن است صدها کیلومتر از نخستین تامین کننده اکسیژن دور باشند. وقتی گاز به دست آمد، خدمه یا تخصص فنی برای درست کار کردن آن وجود ندارد.

مشکلات اکسیژنی کرونا

زنجیره تامین تجاری هم مشکلاتی دارد. اکسیژنی که برای مصرف پزشکی مناسب است، با تفکیک هوا به اجزایش تولید می‌شود. دستگاه‌های چگال کننده‌ای به اندازه چمدان می‌توانند این کار را در مقادیر کم انجام دهند اما برای مقادیر بزرگتر به ماشین آلات پیچیده‌تری نیاز است. کارخانه‌هایی که قادر به تولید مقادیر بالای اکسیژن هستند، تحت تملک شرکت‌های تجاری گاز هستند که اکسیژن مورد نیاز برای مصرف پزشکی یک فرآورده جانبی آن است. در بسیاری از کشورها، بازار در دست معدودی شرکت است که انگیزه‌ای برای تولید اکسیژن در مقیاس برطرف کردن تقاضا ندارند. دولت‌ها هم می‌توانند کار بیشتری انجام دهند. آنها می‌توانند اکسیژن را در فهرست اقلام ضروری پزشکی قرار دهند و تدابیر لازم را اتخاذ کنند.

مقایسه واکسن روسی و سایر واکسن‌های تولیدی در جهان

چشم‌های امیدوار

یک روزنه امید در بحران اکسیژن این است که اقدامات انجام شده در این خصوص مساله سلامت عروقی در جهان را حل کند. سینه پهلو سالانه میلیون‌ها نفر را می‌کشد. در مورد بچه‌های زیر 5 سال، این موضوع علت اصلی مرگ است. تلاش‌ها در این راستا به کشورهای فقیر نیز سود خواهند رساند، حتی پس از آنکه همه‌گیری کرونا به پایان برسد. چنین اقداماتی در گذشته هم موفق بوده‌اند. برای مثال بنیاد GE با همکاری یک سازمان مردم نهاد بین‌المللی دو کارخانه اکسیژن در اتیوپی افتتاح کرد. این کارخانه‌ها اکنون روزانه 240 سیلندر یرای بیمارستان‌های آن منطقه تولید می‌نمایند.

منبع: economist.com